Προκόπης Αγαθοκλέους: Η συγκλονιστική αποκάλυψη για τη σειρά - «Το λέω πρώτη φορά. Ήταν ένα όμορφο σημάδι...»

Όταν ένας ρόλος γίνεται σταυροδρόμι ζωής

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους δεν περίμενε ποτέ πως ένας τηλεοπτικός ρόλος θα άλλαζε την ίδια του την ύπαρξη. Ο Άγιος Παΐσιος δεν ήταν απλώς ένα πρόσωπο που έπρεπε να ενσαρκώσει· έγινε καθρέφτης για τον εσωτερικό του κόσμο. «Άλλαξε η ζωή μου, άλλαξαν οι αναφορές μου. Η κοσμοθεωρία μου, ο τρόπος που σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τα πράγματα», ομολογεί συγκινημένος. Αυτή η μεταμόρφωση δεν περιορίστηκε στο επαγγελματικό πεδίο. Ο ρόλος τον έφερε αντιμέτωπο με πνευματικά ερωτήματα και εσωτερικές αναζητήσεις, που άγγιξαν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής του.

Η πίστη χωρίς φανατισμό: Ένας σύμμαχος σε κάθε στιγμή

Ο ηθοποιός μίλησε για τη βαθύτερη σχέση που έχει πλέον με την πίστη – όχι με τον τυπικό, αυστηρό τρόπο, αλλά ως ένα σημείο προσωπικής αναφοράς. «Πια έχω μια πολύ συγκεκριμένη αναφορά να στρέφομαι για να ευχαριστώ, να ευγνωμονώ και να ζητώ βοήθεια. Έχω έναν τεράστιο σύμμαχο και φίλο που οφείλω να ομολογήσω ότι ακούω και πολύ. Δεν ξέρω αν έχω δει σημάδια, αυτό που νιώθω είναι ότι δεν είμαι μόνος».

Η πίστη του δεν στηρίζεται σε δογματισμούς. Τονίζει με σεμνότητα: «Δεν ανήκω στους θρησκόληπτους ανθρώπους που ακολουθούν το δόγμα σε κάθε του βήμα. Αλλά όπως είχε πει και ο παππούς μου σε μια μοναχή, από αυτές τις 10 εντολές, παλεύω και αγωνίζομαι να τηρήσω έστω και μία. Αυτός ο αγώνας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, είναι η μεγαλύτερη πάλη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος». Το ζητούμενο για εκείνον δεν είναι η τελειότητα, αλλά η ειλικρινής προσπάθεια.

Η προσευχή ως γαλήνη και η οικογένεια ως φάρος

Κατά την πορεία του, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η οικογένειά του. «Έχω μια ευλογημένη οικογένεια, τα παιδιά, τη σύζυγό μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι κι εκεί που τα βρίσκω λίγο σκούρα, έρχεται μια προσευχή που κάνει τα πράγματα να έρχονται πολύ εύκολα». Ο ηθοποιός βλέπει την προσευχή όχι ως υποχρέωση αλλά ως μια ήσυχη εσωτερική δύναμη που τον βοηθά να ξεπερνά τις δυσκολίες.

Μιλώντας για την εκκλησιαστική ζωή και τις νηστείες, υπογραμμίζει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος: «Αν αναπαύει τον άνθρωπο να νηστέψει, ή να πάει στην εκκλησία, να το κάνει. Εγώ νηστεύω φέτος, πέρσι δεν το έκανα. Ο Θεός δεν είναι δάσκαλος με βέργα, είναι άνθρωπος που μπορείς να τον κοιτάξεις σαν φίλο, σαν συμπαραστάτη. Αλλιώς δεν μπορείς να είσαι μαζί του».

Όταν ο κόσμος μιλάει με δάκρυα

Η απήχηση της σειράς στο κοινό ήταν κάτι που ούτε ο ίδιος μπορούσε να προβλέψει. «Ο κόσμος πια δείχνει με θέρμη την αγάπη του και αυτή η θέρμη, επειδή πρώτη φορά μου συμβαίνει, με φέρνει σε δύσκολη θέση, προσπαθώντας να το διαχειριστώ». Η πιο χαρακτηριστική εμπειρία του; «Μια κυρία με πλησίασε με τις δυο κόρες της και δεν μπορούσε να μου μιλήσει από τα κλάματα. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Την είχα πάρει μια αγκαλιά και χρειάστηκαν 2-3 λεπτά για να συνέλθει από βαθιά συγκίνηση. Με παρέσυρε κι εμένα, μου είπε ένα τεράστιο ευχαριστώ γι’ αυτό που συνέβη μέσα της».

Η ανθρώπινη επαφή, η συγκίνηση, η ευγνωμοσύνη – όλα όσα του δίνει ο κόσμος σήμερα, είναι φορτίο που κουβαλά με ευλάβεια.

Το σημάδι από τον κοκκινολαίμη: Ένα ανεξήγητο θαύμα

Στο πιο αποκαλυπτικό κομμάτι της συνέντευξης, ο Αγαθοκλέους περιέγραψε κάτι που, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε μοιραστεί δημόσια. «Το λέω πρώτη φορά και με κυνηγούσε καθόλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ήταν ένα όμορφο σημάδι που εμένα με γαλήνευε κάθε φορά». Ο Άγιος Παΐσιος είχε ένα μικρό πουλάκι, έναν κοκκινολαίμη, που τον αγαπούσε και τον τάιζε στο χέρι του. Και κατά έναν παράδοξο τρόπο, το ίδιο πουλί άρχισε να εμφανίζεται επανειλημμένα στα γυρίσματα.

«Όποτε βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση στα γυρίσματα, ένας κοκκινολαίμης βρισκόταν πολύ κοντά μου. Κελαηδούσε σε ένα δέντρο, ήταν πάνω σε ένα κεραμμύδι… Έγινε πάνω από 5 φορές. Όποτε στο γύρισμα ένιωθα δυσκολίες που με έφερναν αντιμέτωπο με την υπομονή μου, εκείνες τις στιγμές, βρισκόταν ένας κοκκινολαίμης, κελαηδούσε και αγαλίαζα».

Ήταν ένα «σημάδι» που δεν ζητούσε εξήγηση, μόνο αποδοχή. Και για τον ίδιο, αυτή η ήρεμη παρουσία ήταν αρκετή για να νιώσει πως δεν είναι μόνος, πως κάτι ανώτερο τον συντροφεύει – ακόμη και μέσα από το τραγούδι ενός μικρού πουλιού.