Αυτός είναι ο ΓΙΟΣ του Γιάννη Βούρου που γεννήθηκε ΧΩΡΙΣ... ΔΑΧΤΥΛΑ! Τι λέει ο ίδιος;;;

Το πρόβλημα του, το ότι γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα δηλαδή, δεν του στάθηκε σε τίποτα..
εμπόδιο αφού κατάφερε να τελειώσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να κάνει και το μεταπτυχιακό του στο Εδιμβούργο. Πλέον εργάζεται σε μία διαφημιστική εταιρεία αλλά και στον Σ.Κ.Ε.Π. Ο ίδιος μας μιλάει για τη ζωή του, αλλά και τις δραστηριότητές του.

Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Κανονικά, όπως κάθε άλλου παιδιού. Με το σχολείο μου, τα διαβάσματά μου, τα παιχνίδια μου, τις φιλίες μου και ό,τι άλλο περιλαμβάνει η καθημερινότητα ενός παιδιού. Προφανώς και είχα καταλάβει από μικρός τη διαφορετικότητά μου, αφού οι γονείς μου μου είχαν εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε στο να έχω φυσιολογικά παιδικά χρόνια.

Ήταν δύσκολο εξαιτίας του προβλήματος σου να δημιουργήσεις φιλίες και σχέσεις;

Όχι, καθόλου. Γενικά είμαι πολύ κοινωνικό άτομο. Αυτό που μου είχαν πει οι γονείς μου όταν ήμουν ακόμα μικρός, ήταν ότι «οκ, γεννήθηκες έτσι, αλλά από εδώ και πέρα είναι δικό σου θέμα το αν θα το κουβαλήσεις ως βάρος στη ζωή σου και θα κάτσεις σε μια γωνιά και ο κόσμος θα σε λυπάται ή αν το βγάλεις προς τα έξω ως κάτι θετικό και θα γίνεις παράδειγμα προς μίμηση». Οπότε, σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να γίνει στόχος λύπησης. Είναι αυτό που λέμε, ότι όπως συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου, έτσι θα σου συμπεριφέρονται και οι άλλοι. Από τη στιγμή που αισθάνομαι ως ίσος προς ίσο, ο άλλος το εκλαμβάνει και μου φέρεται αντίστοιχα. Πάντα είχα φίλους και πάντα με τις κοπέλες τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά. Δεν έχω κανένα παράπονο!


Οι γονείς σου ήταν πιο επιεικείς μαζί σου;

Σε καμία περίπτωση. Μου φέρονταν κανονικά. Με επιβράβευαν εκεί που έπρεπε και με επέπληταν αν έκαμα καμιά χαζομάρα. Είναι αυτό που σου έιπα και πριν. Ίσος προς ίσο. Αν τύγχανα ιδιαίτερης αντιμετωπίσης, θα ήταν σαν οι ίδιοι μου οι γονείς να θεωρούσαν ότι είμαι διαφορετικός.

Πως και δεν ακολούθησες το επάγγελμα των γονιών σου;

Ποτέ δεν με τράβαγε το επάγγελμα του ηθοποιού. Ίσως επειδή έβλεπα τι τραβούσαν κι αυτοί με απανωτά γυρίσματα, πρόβες σε θέατρο και παραστάσεις. Κάποιες περιόδους ο χρόνος που περνούσαμε μαζί ήταν ελάχιστος και δεν θα ήθελα να μπλέξω κι εγώ με κάτι τέτοιο στο μέλλον. Επίσης δεν ήθελα να μπω στον ίδιο χώρο που ήταν οι γονείς μου γιατί οι «κακές γλώσσες» θα έστηναν πάρτυ, όπως γίνεται συνήθως. Ξέρεις, ο τάδε έβαλε το γιο του εκεί. Ήθελα να κάνω κάτι μόνος μου.

Ποια είναι η γνώμη σου για την οικονομική κρίση;

Τι να σου πω τώρα εγώ για την οικονομική κρίση; Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι γύρω μας. Είναι μία δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα και οι πολίτες της χωρίς εξαιρέσεις, αλλά μιας και είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου, πιστεύω ότι θα καταφέρουμε. Αυτό που δεν μπορώ να βλέπω κυρίως γύρω μου είναι η μιζέρια που αποτυπώνεται παντού πλέον. Έχει χαθεί το χαμόγελο, η όρεξη, η αγάπη. Πράγματα και αξίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα αυτήν την τρκυμία.

Θα έφευγες στο εξωτερικό για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση;

Έχω φύγει ήδη μία φορά για να κάνω μεταπτυχιακό στο Εδιμβούργο, αλλά δεν ξέρω και αν θα έμενα στο εξωτερικό για δουλειά. Είναι μεγάλο βήμα. Προφανώς και αν δεν έβρισκα εδώ κάτι, θα έψαχνα την τύχη μου έξω, αλλά προς το παρόν είμαι μια χαρά εδώ. Είναι και τέτοια η φύση του επαγγέλματός μου που δύσκολα θα βρω κάτι εκτός Ελλάδας. Το να είσαι Κειμενογράφος απαιτεί τέλειο χειρισμό της γλώσσας, και όσο καλά Αγγλικά και να ξέρω, κάποια διαφημιστική στο εξωτερικό θα προτιμήσει κάποιον, ντόπιο να το πω, που γνωρίζει όλη την κουλτούρα και τα expressions, παρά κάποιον ξένο που απλά έχει ένα μάστερ πάνω στη διαφήμιση.

Τι σημαίνει Σ.Κ.Ε.Π.;

Ο Σ.Κ.Ε.Π. (Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους), είναι ένα σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 2008, στην Αθήνα, για να δώσει φωνή και βήμα στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες νέων και ταυτόχρονα να ευαισθητοποιήσει όσους δεν αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να βρει κάποιος στην ιστοσελίδα μας www.skep.gr , αλλά και στη σελίδα που έχουμε στο Facebook (ΣΚΕΠ-SKEP).

Ποια είναι η αποστολή του;

Ως κεντρικό άξονα έχουμε την καταπολέμηση του στίγματος και του κοινωνικού αποκλεισμού των νέων με αναπηρίες μέσω της ευαισθητοποίησης, συνύπαρξης και κοινωνικοποίησης με τον γενικό πληθυσμό. Οι στόχοι μας είναι η εξοικείωση με την εικόνα της αναπηρίας, μέσω της ευαισθητοποίησης και συνειδητοποίησης των μαθητών γενικής εκπαίδευσης, η αλλαγή νοοτροπίας του γενικού πληθυσμού, ταυτόχρονα με τη δημιουργία αντανακλαστικών και αντιλήψεων κοινωνικής ευθύνης, αλλά και η κοινωνικοποίηση των νέων με αναπηρίες.
Υπάρχουν αποτελέσματα από τη προσπάθεια σας;

Σαφώς και υπάρχουν αποτελέσματα. Καταρχάς και μόνο που βλέπεις το πως αλλάζουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της ομιλίας, είναι μαγευτικό. Από εκεί που στην αρχή νιώθουν αμήχανα, στο τέλος δεν μας αφήνουν να φύγουμε, κάνοντας μας συνεχώς ερωτήσεις. Είναι εκπληκτική η αλλαγή που υπάρχει μέσα σε αυτήν τη μία ώρα.

Μπορούμε να μιλήσουμε και με αριθμούς αν θέλεις για να καταλάβεις την εξέλιξη και τα βήματα προόδου που που έχει κάνει ο Σ.Κ.Ε.Π. Για παράδειγμα, από το 2008 μέχρι και σήμερα οι αριθμοί των δραστηριοτήτων μας αυξήθηκαν από 1 σε 10, ενώ υπάρχει και μία αύξηση 19.900% του αριθμού των συμμετεχόντων από 100 σε 20.000, όπως και αύξηση 6.150% του αριθμού των φορέων από 4 σε 250 σχολεία, μαζί με ειδικά σχολεία και κοινωνικούς φορείς. Οπότε, όπως βλέπεις τα αποτελέσματα μας δικαιώνουν και το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά μας και συνεχίζοντας με την ίδια όρεξη και διάθεση θα φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τον Σ.Κ.Ε.Π.;

Για να είμαι ειλικρινής, η συνεργασία μου με τον Σ.Κ.Ε.Π., ξεκίνησε για τελείως διαφορετικό λόγο. Είχε επικοινωνήσει μαζί μου η πρόεδρος του Σ.Κ.Ε.Π., την Κα. Αθηνά Κρητικού και μου είχε ζητήσει να βοηθήσω στο διαφημιστικό κομμάτι, καθώς όπως σου είπα η διαφήμιση είναι ο τομέας μου. Συζητώντας όμως και βλέποντας παράλληλα τη δουλειά που γίνεται και τους στόχους που έχει ο Σ.Κ.Ε.Π., αποφασίσαμε από κοινού να συμμετέχω στις ομιλίες ως motivational speaker. Οι πρώτες φορές ήταν περίεργες, αφού προσπαθούσα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, μ’άρεσε όλο και περισσότερο. Πλέον θεωρώ τον Σ.Κ.Ε.Π. ένα κομμάτι του εαυτού μου και μακάρι να συνεχίσω να είμαι μέλος του για πολλά χρόνια ακόμα.